Klimaattafels

Er staat ons nog wat te wachten aan politiek gekissebis in dit polderland. De klimaatdoelen zullen niet worden gehaald, daarover is al geen meningsverschil meer. Misschien besluit de regering nog tot een inhaalrace om CO2 uitstoot en andere vervuiling zoveel en zo betaalbaar mogelijk terug te dringen om de uiteindelijke doelen voor 2040 nog enigszins in zicht te houden. Grote maatregelen: kolencentrales sluiten, uitstotende industrieën CO2heffing opleggen, grote gasverbruikers zwaarder belasten. Kleine maatregelen, vooral voor de particulier: niet sneller dan 100km op de autowegen, fiets in plaats van auto binnen de stad, van gas naar elektriciteit met verwarmen en koken, sterk terugdringen van niet afbreekbaar plastic, oplossingsvrij maken van sprays en verf (dat hebben wij al). Ofwel: alle beetjes helpen. 

Zal dat allemaal genoeg zijn? De hele wereld moet meedoen en dat lijkt nog niet erg van harte te gaan. Eigenlijk is dit beleid nogal defensief. We willen houden wat we hebben. OK, anderhalve graad (of 2, misschien 3, kan het nog erger?) nemen we voor lief. Hoe gaat de wereld er dan uitzien? Vele scenario’s doen de ronde. Zeker zal er veel meer water zijn: zeespiegel stijgt, dus landoppervlakte neemt af. Ik zag onlangs een studie waarin Nederland zo ongeveer is gehalveerd. Assen is de nieuwe zeehaven en om de Randstad staat een gigantische muur (waar Trump alleen nog maar van kan dromen!). Klimaatzones schuiven op en daarmee de landbouwmogelijkheden. Zeilen op de Noordpool is niet meer vreemd. 

Zouden we op zulke ontwikkelingen ook niet proactief en offensief kunnen reageren? Je kunt op water wonen, eerste experimenten bestaan al. Je zou effectief voedsel kunnen kweken op water en in de zee. Het vraagstuk “hoe voeden we tien miljard mensen” behoort hoog op de prioriteitenlijst van de machtigen der aarde te staan. Nou ja, we hebben nog toekomst, maar we moeten het wel maken.