Woningnood

Toekomstvast circulair bouwen betekent dat nieuwe gebouwen met een ‘materialenpaspoort’ steeds aanpasbaar zijn aan veranderende wooneisen en ook dat na gebruik de onderdelen herbruikbaar zijn. Op die manier kunnen onze schaars wordende grondstoffen in een eeuwigdurende kringloop behouden blijven. In het al eerder genoemde boek van Thomas Rau en Sabine Oberhuber (“Material matters”) wordt goed uitgelegd hoe dit principe werkt. Het is vanzelfsprekend erg belangrijk dat wij – de staat, bedrijven en klanten – ervan doordrongen zijn dat dit een serieuze cultuuromslag betekent. Zeker moet voorkomen worden wat recent in China is gebeurd. Daar staat een complete stad leeg met onbewoonde woontorens en uitgestorven straten. Een megaverkwisting, die te danken is aan ongebreidelde kredietverlening. Dat gaat goed tot de grens is bereikt. De vastgoedmarkt stortte in en is iedereen failliet. Lokale overheden, investeerders en verleide burgers zuchten nu onder torenhoge schulden. De centrale overheid, die eerst het speculatieve gedrag heeft aangemoedigd, zegt nu dat de schulden ‘individuele problemen’ zijn. Als je zo op zo’n grote schaal met schaarse grondstoffen omgaat, zal een tekort (op = op) snel tot grote economische en sociale problemen leiden. 

Een voorbeeld dus, hoe het niet moet. De vraag is of er wel een particulier persoon aansprakelijk kan worden gesteld voor deze calamiteit. Het is het systeem dat niet deugt en er is geen macht die het systeem de baas is. Zie ook het huidige Europa en de problemen die Italië veroorzaakt, niet alleen geopolitiek en economisch, maar ook klimatologisch. Zal daar prioriteit gegeven worden aan energietransitie, besparingen op fossiele brandstof en uitstoot van CO2? 

Ook dicht bij huis zijn er vraagstukken, die raken aan verbruik of gebruik. Bijvoorbeeld: wat gaat er gebeuren met het grote pand van de Amerikaanse ambassade, dat nu leeg staat (Lange Voorhout). De nieuwe gemeenteraad wil er geen (te) duur museum voor Escher van maken. Wat dan wel? We zijn benieuwd.